Buut vrij ♥

Afgelopen week was ik aan het nadenken over de verdere vormgeving van mijn bedrijf. Het moge duidelijk zijn dat mijn liefde, passie en zorg voor het vrouwenlichaam immens groot zijn. Waar dat vandaan komt, dat weet ik nooit zo goed. Dat zal wel voortkomen uit een onwaarschijnlijk grote wond van je niet gewaardeerd, gezien en gehoord voelen als vrouw. Zowel bij de huisarts als bij andere (witte) mannen in functies ben ik vaker tegen dat probleem aangelopen. Mannen die je onderschatten in je gevoeligheid, of gevoeligheid zien als iets zwaks. Zonde.

Het heeft mij lang doen twijfelen aan mezelf, en het heeft bij mij lang geduurd om te kunnen inzien dat compassie, zachtheid en liefde naast het goed kunnen aangeven van je grenzen en gegrondheid kunnen bestaan. Door je gevoeligheid juist te omarmen kun je tot grote dingen komen. Je voelt immers heel veel, dus de immensheid aan woede die je kunt voelen kun je ook omzetten in kracht. Omzetten in een sterk fundament van grenzen om je heen, zodat je sterk in je eigen blikveld komt te staan.

Als er iets is wat ik heb geleerd, is het wel dat je niet hoeft te accepteren dat mensen misbruik van je goedheid willen maken. Ook niet wanneer je aanvoelt dat mensen zich door grote pijnstukken heen bewegen. Vele gevoelige vrouwen zullen zich erin herkennen: de pijn van een ander voelen en vanuit die beweging jezelf, onbewust dan wel bewust, opzij schuiven voor de ander. Dat hoeft dus niet, kwam ik achter.

Voor anderen misschien heel logisch, voor mij een constant gevecht van iemand oprecht willen helpen maar ook in je eigenwaarde blijven staan. Want hoe help je iemand die niet geholpen wil worden? Niet. Mensen hebben het recht op hun eigen lessen. Het enige wat wij vrouwen kunnen doen, is elkaar opvangen in pijn. Want als er iets is dat zeker is, is het wel dat iedereen pijn ervaart, op zijn of haar eigen manier.

En hoe erg mensen je ook behandelen: je hebt nooit het recht om de ander iets aan te doen, of het recht om voor eigen rechter te gaan spelen. Voor mij klopt dat niet, en tevens is voor eigen rechter spelen iets dat alleen maar voor meer polarisatie zorgt.

Elkaar kunnen zien. Écht kunnen zien. Dat is iets wat ik iedere dag opnieuw wens voor de mensheid. En daarin is gevoeligheid toch écht een kracht, want zonder empathisch vermogen is dat iets wat voor onmogelijkheid wordt gehouden.

Pijn omzetten in kracht. Dat zouden wij massaal meer moeten doen. Niet verspreiden, maar elkaar zien. Zien doet voelen, doet helen. En alleen daarmee, alleen met zien, zouden wij een zachtere wereld in kunnen treden.

Een wereld waarin wij elkaar kunnen zien voor de mooie wezens die wij zijn. Een wereld waarin wij vooruit kunnen gaan met zijn allen en een wereld waarin men zich gewaardeerd, gezien en gehoord kan voelen.

Op dat liefde de boventoon mag gaan voeren, op dialoog en op heling! Want dat, dat verdient iedereen!

Mandy

Click Me

♥